ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺷﺪﻥ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻥ سازمان ها ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ. ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩﺍﻱ ﺍﺯ سازمان ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻛﺴﺐ ﺍﻫﺪﺍﻓﻲ ﭼﻮﻥ ﺭﺷﺪ، ﻛﺴﺐ ﺳﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﻭﺵ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻨﻮﻉ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻳﺴﻚ ﻫﺎﻱ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺗﻼﻓﻲ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﺷﺎﻥ، ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎﻡ سازمان ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺻﻨﻌﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻳﺎ ﻣﻠﻴﺖ ﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻋﺪﻡ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ .ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺗﺠﺎﺭﺕ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﺯﺩﺍﻳﻲ ﺟﻬﺖ ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﻲ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﺯﺍﺩ ﺳﺎﺯﻱ ﺗﺠﺎﺭﻱ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﺎﻧﻲ سازمان ﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﻴﺮﻱ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺑﻮﺩﻩ، ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺭﻳﺴﻚ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﻟﺬﺍ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ، ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ سازمان ﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺭﻭﺩ ﻭ ﻧﻔﻮﺫ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.